Yes or No?

Ostatnimi czasy zastanawiam się czy moje pisanie, ma jakikolwiek sens? Szczerze? Nie umiem zdecydować..Chciałabym żeby wszystko było przemyślane, zgodne z moimi odczuciami, tym czasem okazuję się, że nie umiem znaleźć czasu, a nawet jeśli to żaden temat nie wydaję się być odpowiedni.Warto pisać o czymś czego już teraz nie ma, wspominać coś co odeszło? Życie toczy się dalej..Właśnie patrzę przez okno i obserwuję powolny zachód słońca. Wiem, że zajdzie dziś, jutro, pojutrze, ale już nigdy nie będzie to ten sam zachód.Tak samo jest z ludźmi, co? "Dziś" są inni niż "wczoraj", ale lepsi niż "jutro". Czas pogodzić się z samotnością, przestać walczyć..Ona nie jest taka zła.Tak mi się zdaję. Może lepiej się przyzwyczaić, dostosować? Nie każdy musi kogoś mieć..Ostatnio poruszył mnie tytuł pewnej książki: "Bóg kocha załamanych na duchu i tych, którzy udają, że takimi nie są". Jak sądzicie, jest w tym choć trochę prawdy? Dziś nie mam zamiaru zbyt się rozpisywać.Jeśli ktokolwiek ma jakieś pytanie, pomysł na wpis może śmiało pisać..

Everybody lies.

" Everybody lies, lies, lies.
It's the only truth sometimes.
Doesn't matter if it's out there somewhere
waiting for the world to find.
Or buried deep inside. Everybody lies."

"Wszyscy kłamią, kłamią, kłamią,
Czasami to jedyna prawda.
Nie ma znaczenia, czy szczerość gdzieś drzemie,
czekając na ujawnienie
lub została głęboko pogrzebana. Wszyscy kłamią."

Pewnie już Was tu nie ma. Długo nie pisze i nie ma żadnego wytłumaczenia. Zawsze nawet w najskrajniejszych przypadkach można znaleźć czas,  nic odpowiednio mnie nie usprawiedliwia. Tracę siły, uświadamiam sobie, że żyję "tam", a nie "tutaj" i to nic nie daję. Tyle, że pisanie jest częściom mnie, może to przez stare przyzwyczajenia, może po prostu mi tego brakuję. Nie wiem, ale ferie czas zacząć i chcę zostać tu na dłużej.

Przechodząc do dzisiejszego tematu przyznaję, że kilka razy kasowałam post. Nie wydawał mi się zbyt odpowiedni. Szukałam piosenki, która natchnęłaby mnie dostatecznie, by móc coś napisać. Przeszukując wszystkie możliwe strony, na których mogłabym znaleźć "to coś" natrafiłam na dotąd nieznane mi dźwięki. "Wszyscy kłamią"- te słowa towarzyszyły mi codziennie. Prowadziłam z nimi wojnę, cień nadziei pozostawał, bo czy dwa przypadkowo usłyszane wyrazy mogą zawierać prawdę? Wspominając moje doświadczenia z ludźmi uświadomiłam sobie, że w pewien sposób autor piosenki słusznie ich użył. Tak naprawdę często kłamiemy, bo nie potrafimy żyć inaczej. Nie chcemy nikogo zawieść, a jedyną prawdą jest kłamstwo, nadzieja, zapewnienie o naszych dobrych zamiarach. Szczerość rani, zabija, grzebie serca napełnione wiarą, jak mamy jej używać? Jak możemy żyć wiedząc, że coś niszczymy? Choć sądzimy, że zawsze pozostajemy czyści i wolni od nieszczerości tak nie jest. Wszyscy kłamią, bo prawda wydaję się zbyt straszna, podczas gdy kłamstwo nic nie kosztuję. Paradoksem jest to, że żyjemy w świecie, w którym po trupach dąży się do celu. Satysfakcję daję fakt, iż wszystko jest utrzymane w tajemnicy i nie wyjdzie na jaw. Szczerze mówiąc w pewien sposób rozumiem każdego człowieka. Bywają gorsze i lepsze dni, porażki, wzloty, upadki, rozczarowania. Czym jest największe rozczarowanie ze wszystkich możliwych? Świadomość, że ktoś na kogo zawsze i wszędzie mogliśmy liczyć, a przynajmniej tak nam się wydawało wprowadzał nas w błąd. Nie umiał wykazać choć odrobiny współczucia i przyznać się, do tego co zrobił. Patrząc mu w oczy wiemy, że robimy to ostatni raz, bo już więcej nie będziemy w stanie zaufać.Trzeba wybaczać, dawać drugą szansę, iść na kompromis, ale tylko wtedy kiedy kłamstwo było jedynym, dobrym rozwiązaniem .Inaczej nasze "Nic się nie stało"udowodni jedną z najmniej oczywistych rzeczy: "Wszyscy kłamią".

I kill awareness.

I tried to be someone else
But nothing seemed to change
I know now, this is who I really am inside
Finally found myself
Fighting for a chance
I know now, this is who I really am.

Próbowałem być kimś innym,

ale zdaje się, że nic się nie zmieniło
Teraz wiem, kim naprawdę jestem wewnątrz.
Wreszcie odnalazłem samego siebie
Walcząc o kolejną szansę.
Teraz wiem, OTO KIM NAPRAWDĘ JESTEM!
 

 

-Chyba mnie nie zabijesz, co?-pyta..

-Nie, nie jestem zabójcą.

Coraz bardziej zastanawia mnie kogo można określić mianem "zabójcy". Każdy z nas poniekąd nim jest. Niektórzy zabijają innych, realnie, z uśmiechem na twarzy, niektórzy zabijają marzenia, a ja zabijam świadomość. Czyli coś mimo wszystko łączy mnie z tym określeniem. Patrzę świadomie, czuję prawdziwie, myślę realnie, a jednak kiedy zdaję sobie z czegoś sprawę, tłumię wszystko. Staram się o czymś nie pamiętać, na siłę wmawiam, że to nieprawda, że znajdzie się na pewno jakieś wytłumaczenie, wymówka, argument. W pewnym sensie rzucam każde moje wcześniejsze przekonanie, zapominam, podczas gdy świadomość alarmuję, mówiąc wiele, ja krzyczę głośno. Związuję jej ręce i nogi, zasłaniam twarz, strzelam do niej, bo na co mi się przyda, jeśli nie chcę żeby powróciła? Po jakimś czasie dane mi jest jednak spotkać się z nią powtórnie, przeprosić, porozmawiać, przyznać się do błędu. Za każdym razem kiedy uda mi się zrozumieć, że to naprawdę ja, świadomość wciąż żyję i mówi, że taka właśnie miałam być. Wybacza mi, bo wie wszystko.

Girl's heart

 Siedzę sobie w domu.. Jest ciepło, przyjemnie, miło. Powraca do mnie wciąż ta sama opowieść. Tak dobrze znana, tak wiele razy przeczytana i przeanalizowana.. Jako dziecko bardzo lubiłam czytać bajki Hansa Christiana Andersena. Czym byłoby życie bez baśni, bez historii przy których puszczało się wodzę wyobraźni? Jedną z nich zapamiętałam sobie najlepiej, mimo tego, że próbowałam wiele razy się powstrzymać, była tak smutna, że łzy same ciekły po policzkach. "Dziewczynka z zapałkami", każdy przynajmniej raz ją słyszał..O tym właśnie mówi 2 człon nazwy mojego bloga. O sercu dziewczynki, które tak bardzo pragnęło, ale nie miało nic. O nadziei  w to, że jedna zapałka coś zmieni, że da ciepło, że przez chociaż chwilę zapomni się o biedzie, o troskach, że będzie się innym człowiekiem. Zawsze pragnęłam być taką wolną duszą, mieć choć trochę wiary jak ta dziewczynka, choć wiedziałam, że istniała tylko w mojej wyobraźni.. Szukałam w sobie siły, odwagi i mimo iż doczytałam do końca, to w moich oczach postać małej dziewczynki nigdy nie odeszła.Czego uczy twórczość Andersena? Przede wszystkim, że nie każda baśń musi kończyć się słowami:"I żyli długo i szczęśliwie", że śmierć nie zawsze jest najgorszym co nas spotyka oraz, że powinniśmy znać też smutne bajki. W dzisiejszych czasach krew mnie zalewa jak słyszę, że dzieci bajek nie czytają.Czym więc jest dzieciństwo? Telewizją, internetem, komórką, tabletem..Mamy to wszystko i zdaję nam się, że zaspokoi to potrzebę posiadania. Trudno nam sobie wyobrazić kogoś, kto żyję choćby bez jednej z tych rzeczy. Często rzeczy materialne uważamy za lepsze. Prawda jest taka, że dosłownie nie mamy nic. Posiadamy jedynie coś czego nie rozwijamy, coś co porzucamy, coś czym gardzimy- wyobraźnię. Z nią przychodzimy na świat, dzięki niej żyjemy prawdziwie pragnąc i kochając. Bez niej nie istniałby kot chodzący w butach, latający dywan czy magiczny pantofelek. Jedyny wymiar, w którym możemy robić naprawdę to co chcemy, być tym kim pragniemy, mieć to o czym śnimy- mamy w zasięgu ręki. Może warto ją wyciągnąć?